کشف جدیدی در مورد کوتوله های فلورس(هابیت ها)

کشف جدیدی در مورد کوتوله های فلورس(هابیت ها)

«فلورس» یک جزیره دورافتاده در کشور اندونزی است که هیچ گونه ارتباط زمینی با دیگر مناطق این کشور ندارد. به همین دلیل جانورانی که در زمان های قدیم در این کشور زندگی می کردند مثل ببرها، میمون ها و کرگدن ها هیچکدام نتوانستند از پهنه آب گذشته و خود را به جزایری چون فلورس برسانند.

تنها تعداد اندکی از آنها توانستند خود را به جزیره بالی برسانند. تنها حیواناتی توانستند خود را به «فلورس» برسانند که قادر به شنا کردن بودند، مثل فیل ها و یا موش های وحشی سوار بر یک قطعه چوب. ابزار سنگی ساده و پیش پا افتاده ای که در مناطق میانی این جزیره یافت شده اند نشان می دهند که انسان های نخستین نیز توانسته اند ۸۰۰ هزار سال پیش از تنگه دریایی عبور کرده و پای بر جزیره «فلورس» بگذارند. اما سال گذشته پژوهشگران نشانه ای بسیار عجیب در این جزیره یافتند: بقایای موجودات انسان نمایی که در سن بلوغ به بزرگی یک کودک بودند. دیرین شناسان این موجود را Homo floresiensis نامیدند. Homo floresiensis یک گونه جدید انسان نماست که به طور کلی «هابیت» نامیده می شود، نامی که به ناجیان کوچک اندام جهان در فیلم ارباب حلقه ها داده شد.

این موجودات یا به عبارتی EbuGogoها بسیار کوچک بوده و به اندازه یک بچه خردسال بوده اند. بدن کاملاً پوشیده شده با مو، دست های دراز و یک شکم گرد همانند طبل و صورت عاری از مو از مشخصات آنها بوده است. عبارت «ابوگوگو» به معنای «مادر بزرگی است که همه غذاها را می خورد.» از آنجا که این موجودات همیشه گرسنه بودند، این نام بر روی آنها گذاشته شد. زمانیکه «ابوگوگو»ها از غارهای خود به روستاها باز می گشتند هیچ ماده خوراکی از دست آنها در امان نبود چرا که این موجودات سیری نداشته و همیشه گرسنه بودند. این موجودات قادر به تکلم بودند و دائماً با یکدیگر صحبت می کردند.

اهالی روستاهای اطراف غارهای آهکی لیانگ بوآ در جزیره «فلورس»، داستان های بسیاری درباره این موجودات تعریف می کردند اما هیچ کس این قصه ها را جدی نمی گرفت. تا اینکه سال گذشته باستان شناسان و متخصصان علم دیرین شناسی در غارهای لیانگ بوآ اسکلت یک زن یک متری را از زیر زمین بیرون آوردند که ۱۸ هزار سال پیش مرده بود.یکی از پژوهشگران در این باره می گوید: «آنچه ما یافتیم نمونه جدیدی از گونه انسانی بود که در حالت بالغ خود به اندازه یک متر بوده است. کاسه جمجمه این موجود، کوچک تر از استخوان جمجمه شمپانزه ها بوده و حجم مغز آن به اندازه یک پرتقال بزرگ است. هابیت ها جثه ای به وزن ۲۵ کیلوگرم داشته اند، یعنی به اندازه یک کودک سه ساله.» آنچه که در این بین بسیار جلب توجه می کند کوچک بودن بیش از اندازه سر این انسان های نخستین است که در بیماری ژنتیکی نانیسم یا به اصطلاح کوتولگی به چشم نمی خورد. هابیت ها برآمدگی های مشخص و بزرگی در بالای ابروهای خود داشته و پیشانی آنها بلافاصله بر فراز ابروها به عقب رفته و خاتمه می یافته است.اگر بخواهیم نزدیکترین بستگان هابیت ها را بیابیم می بایست چندین شاخه در شجره نامه انسان به عقب بازگردیم. به توصیف دانشمندان، «آناتومی این گونه جدید شباهت زیادی به فسیل های یک میلیون و هفتصد هزار سالهHomo erectus دارد که در گرجستان یافت شده اند. به مدد ابزارهای سنگی کشف شده در دیگر غارهای منطقه، مشخص شد که پیشینیان هابیت ها دست کم ۸۰۰ هزار سال پیش، به جزیره «فلورس» رسیده اند.»

جمجمه های یافت شده، مخلوطی از نشانه های دیرین شناسی و علایم تکاملی عالی را نشان می دهند. این ترکیب، نشانه بارزی است از زمانی که پستانداران در جزیره ای زندگی می کردند که در آن میزان خوراکی به قدر کافی نبوده است. به این ترتیب، رشد بیش از حد، نوعی ولخرجی بوده و کالری های بیشتری برای رشد بدن به مصرف نمی رسند. تنها چیزی که عجیب به نظر می رسد این است که حجم مغز این موجودات بسیار کم بوده است.

وقتی فکر کنیم که آنها با مغز کوچک خود چه کارهایی می توانستند انجام دهند، تعجب می کنیم. آنها ابزار سنگی مورد نیاز خود را می ساختند، به صورت جمعی زندگی می کردند و همراه یکدیگر به شکار می رفتند. درواقع آنها انسان های هوشمندی بودند که از توانایی سخن گفتن با یکدیگر برخوردار بودند اما حجم مغز آنها تنها به اندازه یک پرتقال بوده است.

نئاندرتال ها حدود ۳۰ هزار سال پیش از میان رفتند و ما فکر می کردیم که از آن زمان تاکنون، برترین موجودات روی زمین بوده ایم. اینک می دانیم که بستگان دور ما، بیش از ۱۳ هزار سال پیش روی زمین زندگی می کرده اند. در اینجاست که منحصر به فرد بودن ما از بین می رود. درواقع می توان گفت که کره زمین مدت طولانی نیست که در اختیار ماست.